گر بپرسد کسی ز من حالم، من چه گویم که از که مینالم ؟
چند روز است که با بهت و ناباوری خبرگزاریها، روزنامه ها و تلویزیونهای مختلف را میکاوم تا شاید این بتوانم احساس تلخ ناامیدی را از سرم دور کنم، ولی هر چه بیشتر میخوانم و میبینم مزه این قصه تلخ تر و تصویرش زشت تر میشود. در به در دنبال یک متنی، کسی، چیزی میگردم که برایم شرح بدهد که چطور این بمبهای خانمانسوزی که بر سر کودکان و پیران بی گناه پاکستانی سرازیرشده اند اصلا هیچ سنخیتی با آن بمبهائی که بر سر کودکان و بزرگان بی گناه عراقی ریخته شدن ندارند، که چطور بمبهای اوبامائی هوشمند ترند از بمبهای بوشی، که اصلا اوباما اگر مطمئن نبود روی سر آدمهای بد فرود خواهد آمد یک قلوه سنگ هم اجازه نمیداد تا از آسمانی بر جائی ببارانند...اما افسوس که هرچه میگردم امید به یافتن اینچنین تسکینی کمتر و دورتر مینماید . . .
طبق آخرین برآوردهای سازمان ملل، تعداد بیخانمان شده ها در این بمبارانهای چند روزه اخیر پاکستان به حدود پانصد هزار نفر میرسد، نیم میلیون انسان در اثر شرکت مستقیم و فشار غیر مستقیم دولت آقای اوباما برای بمباران دهات و کوه و دره های پاکستان آواره شده اند، و دنیا در سکوت تماشا میکند، که اوباما بوش نیست. حتی جمهوری اسلامی ایران نیز با سکوتی غیر منتظره و آغشته به تائید، و یا با تکرار دیدگاهها و سرتیترهای خبرگزاریهای امریکائی این مصیبتی که به قول گاردین بزرگترین فاجعه تاریخ پاکستان محسوب میشود را به تماشا نشسته است --شاید چون دل خوش کرده که او با ما خواهد بود . . .
رادیوها و تلویزیونها و روزنامه های خود امریکا و جهان غرب هم که طبیعتا سکوت کرده اند، یا بدتر از آن، ناگهان زبان به گفتن از شرارت طالبان و در خطر بودن پاکستان و یا اصلا خطرناک بودن پاکستان گشوده اند. نیو یورک تایمز، این روزنامه صلح طلب و ناز نازی، چند روز است که به جز افروختن آتش هراس و تشویق خشونت در مورد پاکستان حرف دیگری نداشته است که بزند. آقای «پیتر مک کی»، وزیر امور خارجه کانادا، این کشور صلح طلب و ناز نازی، ناگهان کشف و اعلام میکند که، «پاکستان خطرناک ترین کشور دنیا است»، و واشنگتن پست، این روزنامه مهربان و دموکراتیک از قول پطرایوس اعلام خطر میکند که، «طالبان پاکستان را با خطر نابودی روبرو کرده است».
از دشمنان برند شکایت به دوستان، چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟
0 نظرات:
ارسال یک نظر