چرا از زمین بازی خارج میشوم و به تماشاگران جنبش سبز میپیوندم

یک هفته ای که مدیران سایت بالاترین تصمیم گرفتند مرا به جرم فرستادن دو لینک با تیترهای کمابیش یکسان (اگرچه محتوا و پیام کمابیش متفاوتی داشتند و از سایت های مختلفی هم فرستاده شده بودند) از دسترسی به سایت خود محروم کنند فرصت خوبی بود برای من که کمی از شور و شتاب جنبشِ در حال جریان فاصله بگیرم و بتوانم نگاهی هم به تابلوی بزرگتری که توسط قلمهای سبز ایرانیان مشغول به وجود آمدن است بیاندازم.

میدانم شاید برخی از دوستان از این حرف من برنجند، اما حقیقت آن است که آنچه در طی این ایست و تماشای اجباری به چشمم آمد مقدار زیادی از شور و هیجانم را کاست، تا جائی که به این نتیجه رسیدم که اگرچه نه میخواهم و نه میتوانم خودم را از این جنبش مردمی جدا کنم، اما بایستی این واقعیت را هم متوجه شوم که این جنبش و اهداف و آمال آن به دلیل طرز تفکر و منطق فرهنگی غالب بر بدنه اصلی شرکت کنندگانش، تنها گام کوچکی فرا تر از جمهوری اسلامی را هدف گرفته است، گامی که نهایتا افرادی مثل من را از محدودهٔ خود خارج و چه بسا در تضاد با خطوط قرمز خود تشخیص خواهد داد.

یادم است پس از انقلاب ۵۷ تا مدتها افرادی را میدیدم که با هزاران امید و آرزو زندگیهای خود را رها کرده بودند و به ایران آمده بودند، با این شوق که مردم ایران انقلاب کرده اند و از این به بعد میتوان آنجا زیست و باید برگشت و میتوان ماند و به آنان خدمت کرد. اما طولی نکشید که این افراد عملا «تار و مار» شدند، و به دلایل مختلف یا اعدام شدند، یا به قتل رسیدند، یا زندان رفتند، یا به گوشه های جامعه رانده شدند و زندگی مملو از سرخوردگی و افسردگی در پیش گرفتند، و یا اگر توانستند به همان کشورهای خارجی که از سیاهی های دوران شاه پناه برده بودند برگشتند و دوباره زندگی را از اول شروع کردند.

باز یادم میآید که آن روزها به این آدمها که میرسیدم با خودم فکر میکردم خوب کسی که اینقدر رومانتیک بوده که به همین سادگی رویای عوض شدن ایران تا این حد را باور و جدی گرفته باشد به هر حال هیچکس را نمیتواند سرزنش کند برای این سرخوردگی الا خودش را. برایم روشن بود که من اگر جای آنها بودم هیچوقت به این سادگی رویا زده نمیشدم و فریب آرزوهای خودم را نمیخوردم.

اما آنچه در یک هفته گذشته فرصتی شد تا توجه کنم این بود که خودم این اواخر داشتم دقیقا در همان تله ای میافتادم که آن آدمهائی که عرض کردم افتاده بودند. بی آنکه قصد هیچ توهینی باشد به هیچیک از هموطنان، میخواهم این توصیه را به دیگران امثال خودم هم بکنم که شاید بسیار مفید تر و منطقی تر باشد که ما به صف تماشاچیان بپیوندیم و از پیشرفتها و پیروزی های هموطنان آزادی طلب و دموکراسی جوی خود در ایران لذت ببریم و حمایت و تشویقشان کنیم، اما به جای اینکه خودمان مستقیما وارد این میدان شویم از طریق تشویق و پایکوبی و پشتیبانی از دوستان بازی کن مان به آنها کمک کنیم.

حقیقت این است که حتی اندکی توجه نزدیک به جزئیات و واقعیات رفتارها و اندیشه هائی که در سطح‌ جامعه ایران (چه جامعه حقیقی، و چه حتی جامعه گلچین شده مجازی که بالاترین نمونه ای از آن باشد) بیانگر خواسته های جمعی مردم و تجسم آنها از سیستم سیاسی/اجتماعی ایده آلی است که میخواهند جایگزین سیستم کنونی شود، به سرعت این را روشن میکند که فاصله بین سیستم دلخواه بدنه جامعه و جمهوری اسلامی بسیار کمتر است تا فاصله بین آن سیستم و اندیشه و افکار من و امثال من.

به عبارت دیگر، این امکان بسیار زیاد است که اگر جنبش سبز همین امروز پیروز شود و ایرانیان قادر شوند تا سیستم سیاسی دیگری را جانشین گردانند، و اگر فردای آن روز پیروزی من تصمیم بگیرم تا زندگی خود را رها کنم و برای خدمت به ایرانیان به ایران بازگردم، ماه عسل عشق و خدمت در کوتاه مدتی به پایان خواهد رسید، و به سرعت هم برای سیستم جدید و هم برای من و امثال من واضح خواهد شد که افکار و خواستها و روشهای ما برای آن سیستم قابل قبول و هضم نیست، و چه بسا موجب احساس خطر و عدم تعادل آن نیز به حساب بیائیم، که خواه ناخواه دوره تازه ای از حذف و کنار زدن ها را کلید خواهد زد، با این تفاوت که اینبار من و امثال من همان قربانیانی خواهیم بود که سی سال پیش از ساده لوحی آنان تعجب کرده بودیم.

در پایان، و با توجه به اینهائی که عرض شد، به نظرم یک تشکر از بالاترین و مدیرانش هم بی مناسبت نباشد که با برخوردهای خودشان، و نیز با دادن توفیق اجباری یک هفته سکوت و تفکر در تنهائی، این امکان را برای من به وجود آوردند تا فاصله ای بگیرم از رودخانه خروشان سبزمان و تجدید نظری بکنم در شکل و طبیعت درگیری و شراکتم در آن.