کیمیای سبز: سیزده آبان را روز دوستی ایران با دنیا کنیم

«کیمیا» در فرهنگ، ادب و تخیل پارسی ریشهٔ عمیق دارد و معانی بسیار. اما اگر تمامی این معانی را بتوان از یک لحاظ همسان شناخت، آن زاویه این است که کیمیا علم و هنری است که بی ارزش را ارزشمند، پست را فراز، مس را طلا، خار را گل و سرکه را مل میکند.

اما چرا متنی راجع به جنبش سبز و سیزده آبان را با ذکر کیمیا شروع کردم، چون معتقدم تنها، یا لااقل بهترین شفای درد ما در این خواهد بود که متوجه شویم قدرت افسانه ای کیمیا عملا در دسترس ماست، و نمونه بارز آن هم همین سیزده آبان است.

سیزده آبان روزی است که چهره ایران از یک کشور انقلابی و آزادی خواه که افکار روشنفکران جهان را به خود جلب کرده بود در یک چرخش تند به کشوری وحشی، خطرناک، غیر قابل اعتماد و بی اعتنا به قوانین بین المللی شناخته شده تبدیل گشت. در حقیقت بذر بسیاری از طوفانهای آینده که در طی سی سال گذشته کشورمان را از سرزمینی آباد به مخروبه ای برهوت تبدیل کردند در همین سیزده آبان کاشته شد، با یورش غیر مسئولانه و خشم بچه گانه چند دانشجوی ذوب شده، و استفاده، پشتیبانی و «ماهیگیری» غیر اخلاقی و غیر مسئولانه دولتمردان و مسئولان وقت از آن جریان.

از طرف دیگر اما، خوب میدانیم و احتیاجی به تاکید من نیست که چطور جنبش سبز در همین مدت کوتاه عمر خود، همچون همان کیمیای افسانه ای قادر شده است تا آن چهره زشت و ترسناک ایران و ایرانی را به چهره مردمی زیبا و قابل احترام بدل کند که به تلاشی جانانه برای رهائی از چنگال هیولاهای نفرت انگیزی مشغول است.

درست همینجاست که اهمیت روزی مثل سیزده آبان باید در ذهنمان روشن تر از همیشه باشد: چرخهٔ طبیعت دور کاملی طی کرده است و به زمانی رسیده است که میتوان با یک حرکت حساب شده و خردمندانه همانطور که در یک روز چهره ایرانی به نمادی از وحشت و ترور بدل شد، در همان روز، و با کیمیای محبتی که از مشخصه های درخت سبز جنبشمان شده است، آن پستی را به فراز بدل کرد.

بیائید تا در سیزده آبان با کیمیای سبزمان ایران را، که اینهمه سال مشتی گره کرده بود و کورانه و آکنده از تنفری تلخ و زهرآگین بر هر سر و صورتی فرود میآمد، دستی کنیم دراز شده به محبت و دوستی، و آغوشی گشوده به مهر بر روی جهان، از غرب و شرق، دور و نزدیک، موافق و مخالف، مشابه و متفاوت. سیزده آبان را روز دوستی ایران با دنیا کنیم!