آتش زدن عکس خمینی: اهمیت تشخیص استراتژی از واقعیت!

بسیار خوب، تصمیم بر آن شد که حکایت آتش زدن عکس خمینی توطئه بود و ساختگی بود و در جهت ساختن یک پرونده از بهانه های ریز و درشت برای برخورد درشتتر، و حتی دستگیری احتمالی سران جنبش سبز. گیرم جنبش سبز، هم بدنه و هم سرانش، تصمیم گرفتند که در جهت خنثی کردن این توطئه احتمالی همه با هم اعلام برائت کنند از پاره کردن عکس خمینی، و همه باهم شعار بدهند کی بود کی بود من نبودم. و گیرم ما هم با این طنز های تلخ ساختیم تا موضوع دستگیر کردن جناب موسوی برطرف شود . . .

اما یک چیز را مهم است که در هر حال فراموش نکنیم این وسط: نمادی به نام «آیت الله خمینی» یک بت بزرگ است، و بدون شکستن بت ها هیچ ملتی به آزادی و آزاد اندیشی نخواهد رسید. به عبارت دیگر، مهم است که این موضوع «استراتژی» که فرموده اند را با واقعیت امور خلط نکنیم و متوجه باشیم و مدام هم به خاطر خودمان و دیگران بیاوریم که اگر میگوئیم خیر، عکس خمینی را ما پاره نکردیم و ما آتش نزدیم، این برای آن است که بهانه ای به دست مذابان تفنگ به دست برای فوران احساسات رقیقشان ندهیم، نه اینکه پاره کردن عکس خمینی کاری است خارج از خطوط قرمز ما.

و البته این «ما» هم که میگویم طبعا متوجهم که برخی از مردمی که علاقه مند و همراه با جنبش آزادی خواهی در ایران هستند قلبا به خمینی علاقه دارند و پاره کردن عکس وی البته خارج از خطوط قرمزشان است، اما در هر صورت ما هائی که برایمان خمینی چهره ای مطبوع و دوست داشتنی نیست هم بسیار بیشماریم و به احتمال زیاد اکثریت بدنه جنبش سبز را تشکیل میدهیم، و این همان «ما» بود که نوشتم...

پی نوشت: در جامعه ای که ما (من و افراد همفکر من) به دنبال آن هستیم کسی عکس کسی را پاره نمیکند -مگر اینکه حسابی از دستش دلخور باشد. اما اگر کسی عکس کس دیگری را پاره کرد، دنیا به آخر نمیرسد و قوانین آن جامعه آنقدر بنیاد گرایانه، بچه گانه و تقدس محور نیستند که کسی را به دلیل پاره کردن عکس کسی مجرم بشناسند.