با سلام خدمت همه دوستانی که به من و نوشته هایم لطف داشته اند و اینجا هم مرتب به دیدار من میآمده ند، همانطور که در جریان هستید چند هفته ای از آخرین پُستم اینجا گذشته و هنوز فرصت نوشتن نشده بود، که به خاطر آن از شما عذر میخواهم. اما واقعیت این است که امروز هم این چند خط را آمده ام تا برای یک عذر خواهی بزرگتر بنویسم، و آن از این بابت که تا مدتی فعالیت و نوشتنم اینجا بسیار کمتر از معمول خواهد بود.
متاسفانه نمیتوانم اینجا وارد جزئیات حکایت بشوم، اما برخی مسائل شخصی و نیاز رسیدگی به آنها مرا به این نتیجه رسانده اند که مجبورم از میزان زمان و انرژی که مصرف فعالیت و نوشتن در سایتهای مختلف، از جمله وبلاگ شخصی خودم دارم تا حد زیادی بکاهم.
من از همه شما دوستانی که به اشکال مختلف از من در طی سالهای گذشته، چه آن زمانی که با اسم مستعار مینوشتم و چه دو سه سال گذشته که با اسم خودم فعالیت میکرده ام پشتیبانی کرده اید عمیقا سپاسگزارم، و بخش زیادی از رشد ذهنی خودم در این سالها را مدیون شما میدانم.
البته این یادداشت به این معنی نیست که فعالیتهای خودم را به شکل کامل متوقف خواهم کرد، آنچنان عشق وطن در دل و جان جای گرفته که اگر سر برود از دل و از جان نرود، اما گمان میکنم در روزهای آینده فعالیتهایم به نوشتن متنهای کمتر و احتمالا کمی جدی تر محدود خواهد شد، و از حضور مداومم، چه در قالب متنهای کوچک تر و متناوب تر وبلاگ و چه به صورت حضور، نوشتن و مکالمه با دوستان عزیز در سایتهایی مثل دنباله، آزادگی و یا خودنویس، کاسته خواهد شد.
با تشکر فراوان از یکایک دوستان، در هرجایی از دنیا که هستند و در هرگوشه ای از اینترنت که حرفهای مرا تعقیب کرده اند، و با امید روزی که بتوانم باز به شکل مرتب و دائمی تری در خدمت و همراه با همه شما باشم. و از همه مهمتر، با امید به پیشرفت، رشد و باز شدن روزافزون جامعه و فرهنگ ایران عزیزمان.
-- صادق رحیمی
0 نظرات:
ارسال یک نظر