هر روز که میگذرد بیشتر قانع میشوم که مردم ایران به تنهائی قادر به سرنگون کردن این دولت نیستند

هانا آرنت (یا فرم صحیحترش، حنه آرندت - Hannah Arendt) در بخشهای پایانی کتاب مشهور خود به نام «ریشه های تمامیت طلبی - The Origins of Totalitarianism» مینویسد:

تنها اوباش و خواص هستند که ممکن است مستقیما جذب حرکت توتالیتری (تمامیت خواهی) بشوند، توده مردم را تنها میتوان از طریق تبلیغات و دروغ قانع کرد . . . این را مدتهاست دانسته ایم که در حکومتهای توتالیتر تبلیغات (propaganda) و ایجاد رعب و وحشت (terror) برای خفه کردن مخالفان دو روی یک سکه هستند (p. 341) . . . تبلیغات دروغ در واقع بخشی از «جنگ روانی» دولتهای توتالیتر است، اما ایجاد رعب فراتر از آن میرود. استفاده از حربهٔ وحشت حتی پس از مسلط شدن حکومت توتالیتر و رسیدن وی به اهداف روانی خود نیز ادامه میابد (p. 344) . . . حکومتهای توتالیتر از هر نوع ایدئولوژی، سنت ملی و یا تفکر دینی که برخاسته باشند، همیشه «طبقات» را به «توده ها» مبدل میکنند، و تکیه گاه قدرت را از ارتش [مقابله با قدرتهای خارجی] به پلیس [مقابله با قدرت مردم].

بحث آرنت گسترده است و طولانی، و من توصیه میکنم دوستانی که علاقه مند به دقت در روش و کارکرد سیستمهای توتالیتر هستند حتما آرنت را بخوانند. اما یک نکته ساده ای از بحث او را من میخواستم اینجا اشاره کنم، و آن اینکه تاریخ نشان داده است که حکومتهای تمامیت خواهی مثل آنچه که امروز بر خاک ایران خیمه زده است، در صورتی که قادر و آماده باشد تا از سه زاویهٔ ایدئولوژی، دروغ، و زور عریان استفاده کند این امکان را خواهد داشت که به تسلط بر مردم کشور تا مدت نامحدودی ادامه بدهد.

و این دقیقا همین نکته آخر است که موجب شده است این متن را بنویسم: این اندیشهٔ روز افزون که سرشت و فرم حکومت فعلی به نحوی است که مردم ایران، سبز یا هر رنگ دیگری هم که بشوند، قادر نیستند قدرت را از دست این گروه خارج کنند.

آنچه مسلم است این است که این حکومت فعلی تمام خصیصه های یک حکومت توتالیتر عمیقا ایدئولوژیک را کسب کرده است، و آنچه با گذشت هر روز واضح تر میشود این است که حکومت علاقه مفرطی به بستن در قفس و مطلق کردن تسلط خود بر جامعه را دارد و در حال برداشتن قدمهای جدی در این مسیر میباشد. از این جمله اند زمزمه های جامعه تک حزبی، تلاش بیش از پیش برای محدود کردن کامل صحنه اطلاع رسانی و تفکر انتقادی از طریق بستن و کنترل بسیار نزدیک رسانه های غیر دولتی همچون روزنامه ها، مجلات و کتابها و نیز دیگر رسانه های داخلی از قبیل وبلاگها و سایتهای خبری و تحلیلی، ایجاد اخلال جدی در مسیر اطلاع رسانی خارجی از طریق پائین آوردن تا حد امکان سرعت اینترنت در کنار استفاده گسترده از فیلترینگ، و ایجاد امواج رادیوئی برای جلوگیری از کار کانال های ماهواره ای با اشراف به این که این امواج به احتمال قریب به یقین موجب انواع اختلالات فیزیولوژیک در شهروندانی که در معرض آنها هستند نیز خواهد شد، و انواع و اقسام روشهای دیگر ارعاب و کنترل فکری و روانی جامعه، از جمله استفاده از اوباش به نحوه ای سیستماتیک و یا قتل، شکنجه، تجاوز و زندان منتقدین و مخالفینی که سکوت اختیار نکرده اند. و در کنار اینها مشخصات دقیق دیگری از حکومت های خطرناک توتالیتر از قبیل ایجاد کالت های پرستش شخصیت در میان هواداران و تلاش برای گستردن این تفکر از طریق رسانه های دولتی (گزارشات اخیر در مورد ارتباط مستقیم محمود احمدی نژاد با «امام زمان» و یا اعلام حرام بودن عدم تبعیت از سید علی خامنه ای نمونه هائی روشنتر از آن هستند که نیاز به شرح باشد)، و یا آغاز پروژه های گسترده برای «تولید» تصویرهای خاصی از تاریخ و هویت کشور و نیز تولید روش و پرسپکتیوهای متفاوت و غیر معمولی از علوم، بخصوص علوم انسانی .

به عبارت دیگر، تمام شواهد دال بر این هستند که صاحبان فعلی قدرت در جمهوری اسلامی خیزش نهائی خود را آغاز کرده اند، خیزشی که اولین گام آن «تسلط مطلق» بر جامعه ایران، و دومین گام آن عبارت از پروژه هذیان گونهٔ تسلط بر دنیا و ایجاد یک حکومت جهانی (به رهبری مهدی) میباشد.

شاید دیوانه وار و غیر ممکن بودن رویاهای صاحبان قدرت فعلی در نظر بسیاری از ما دلیل خوبی برای جدی نگرفتن آنان باشد، اما هرگاه این رویاها و سخنان آنان را را در کنار مراحل عملی و قدمهای علنی و واقعی که در همین پنج ساله اخیر توسط این افراد در جهت رادیکال کردن شیوه و عملکرد حکومت اسلامی در ایران قرار دهیم نه تنها واضح میگردد که بایستی اینها را جدی گرفت، بلکه بدتر از آن، این تفکر ترسناک به ذهن میرسد که حتی امروز هم برای جلوگیری از تمام تخریبها و خونریزی هائی که این حکومت بدون شک قبل از نابودی خود موجب خواهد شد کمی دیر است.

واقعیت تلخ و ترسناکی که حتی خود من نیز تا امروز به دلایل مختلف سعی کرده ام از آن روی بگردانم و انکار کنم این است که مردم ایران به تنهائی قادر به سرنگون کردن این رژیم و آزاد کردن کشور از بندهای عنکبوتی وی نیستند، و اینکه چنین امکانی در آینده ای نزدیک میسر گردد نیز تقریبا غیر ممکن مینماید. این حقیقتی بسیار تلخ است، و درست همانطور که بسیاری از متفکران و آزاد اندیشان در آلمان در دهه چهارم قرن بیستم به دلایل زیادی حاضر به اعتراف و قبول چنین واقعیتی نبودند، من و بسیاری دیگر از ایرانیان داخل و خارج از کشور نیز اعتراف به چنین واقعیت تلخی را بسیار مشکل میابیم. اما مسئله اینجاست که از سوی دیگر جنبه های اخلاقی این مسئله بسیار پیچیده تر از منطق ساده ای همچون حفظ و صیانت از تمامیت ارضی کشور میباشند، نه تنها به این دلیل که این حکومت در واقع نوعی بیماری حاد است که قابل درمان توسط خود «وطن» نیست، بلکه از آن مهمتر اینکه درست همانطور که در مورد هیتلر و مردم آلمان نیز صدق میکرد، مسئله و مسئولیت ما در مقابل جمهوری اسلامی متاسفانه از حیطهٔ کشور و مرزهای ایران فراتر میرود، آنهم به دو دلیل بسیار عمده و ساده: دلیل اول اینکه «ایران»، یک جزیره دور افتاده نیست و در جامعه جهانی امروز که مشخصه اساسی آن «دهکده جهانی» بودن شده است واقعیات «درونی» ایران و مردمش نمیتواند بی ربط به کشورهای دیگر و جهان شناخته شود، و دلیل دوم اینکه این حکومت (لااقل در فرم مصباحی-احمدی نژادیش) قصد و رویایش به درون مرزهای ایران محدود نیست، و هدفش «جهانی» است.